Η ύπαρξη αίματος στο σπέρμα είναι ένα σύμπτωμα που δημιουργεί ιδιαίτερο άγχος στους άνδρες. Συνήθως όμως είναι ένα φαινόμενο καλόηθες και αυτοπεριορίσιμο. Τα πιο συχνά αίτια είναι η φλεγμονή και η υπερπλασία του προστάτη, αν και σπανιότερα μπορεί να οφείλεται σε σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα ή και καρκίνο του προστάτη. Ο ουρολόγος πιθανόν να συστήσει να γίνουν καλλιέργειες σπέρματος, εξέταση PSA αίματος και δακτυλική εξέταση προστάτη. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα υποχωρούν αυτόματα ή με τη χρήση φαρμάκων.

Είναι η ακούσια, δηλαδή χωρίς τη θέληση μας, απώλεια ούρων σε βαθμό τέτοιο που να προκαλεί πρόβλημα υγιεινής (δερματίτιδες) ή πρόβλημα κοινωνικής αποδοχής (δυσοσμία, βρεγμένα ρούχα κ.λ.π.) και πρόκειται για ένα σύμπτωμα, μία κλινική εκδήλωση και όχι για μία πάθηση. Μία μεγάλη γκάμα καταστάσεων και διαταραχών μπορούν να δημιουργήσουν ακράτεια ούρων, όπως γενετικές ανωμαλίες, χειρουργικές επεμβάσεις, κακώσεις και τραυματισμοί στη πύελο και την σπονδυλική στήλη, νευρολογικές παθήσεις, φλεγμονές και ουρολοιμώξεις καθώς επίσης και η ίδια η γήρανση. Ακόμα η ακράτεια μπορεί να προκληθεί μετά από ένα τοκετό. Οι σπουδαιότεροι τύποι ακράτειας είναι: α) ακράτεια απο προσπάθεια. Οι μύες που περιβάλλουν τον αυχένα της κύστης χαλαρώνουν και δεν μπορεί πλέον η κύστη να αντιμετωπίσει μεγάλες πιέσεις. Δραστηριότητες που αυξάνουν την πίεση στην κοιλιά, όπως φτέρνισμα, βήχας ή ορθοστασία, προκαλούν απώλεια ούρων. Είναι το είδος της ακράτειας που συνήθως παρουσιάζεται μετά από ένα τοκετό. β) επιτακτική ακράτεια: Η ξαφνική επιθυμία να ουρήσουμε, αλλά δεν προλαβαίνουμε να κρατηθούμε μέχρι να φθάσουμε στη τουαλέτα. Μπορεί να οφείλεται σε κάποια νευρολογική πάθηση αλλά πολλές φορές δεν βρίσκουμε κανένα αίτιο και λέγεται ιδιοπαθής / ασταθής (ή ορθότερα υπερλειτουργική) κύστη, γ) μικτή ακράτεια: Ο συνδυασμός των 2 παραπάνω τύπων. Υπάρχουν τρεις μεγάλες κατηγορίες θεραπείας: συμπεριφοράς (προγραμματισμό της ούρησης, επανεκπαίδευση της κύστης, ασκήσεις του πυελικού εδάφους) φαρμακευτική (αντιχολινεργικά) και χειρουργική (κυρίως στην ακράτεια από προσπάθεια, και την ακράτεια από βλάβη του σφιγκτήρα μετά από προστατεκτομή). Γίνεται ανάρτηση του κυστικού αυχένα, εγχύσεις γύρω από την ουρήθρα με κολλαγόνο και άλλα αδρανή υλικά καθώς και τεχνητός σφιγκτήρας (μία συσκευή που τοποθετείται γύρω από την ουρήθρα και τη χειρίζεται εξωτερικά ο ασθενής με παρά πολύ καλά αποτελέσματα).

Ουρηθρικό έκκριμα παρατηρείται συνήθως σε περιπτώσεις γονοκοκικής ή χλαμυδιακής ουρηθρήτιδας, με συνοδά συμπτώματα το αίσθημα καύσου κατά την ούρηση και επιτακτικότητα. Αποτελεί συχνό εύρημα σε σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Στη γονοκοκική ουρηθρίτιδα το έκκριμα είναι κιτρινωπό και παχύρευστο, ενώ στην χλαμυδιακή είναι υδαρές και λεπτόρευστο.

Επίσχεση ούρων ονομάζεται η αδυναμία κένωσης της κύστης. Η επίσχεση ούρων μπορεί να είναι οξεία, η οποία εμφανίζεται ξαφνικά και συνοδεύεται από υπερηβικό πόνο και έντονη επιθυμία για ούρηση ή χρόνια, στην οποία το υπόλειμμα ούρων αυξάνει σταδιακά και τα συμπτώματα είναι πιο αθόρυβα. Οι ασθενείς με χρόνια επίσχεση ούρων είναι συνήθως ηλικιωμένα άτομα και μπορεί να εμφανίζουν ψηλαφητή ουροδόχο κύστη, συμπτώματα νεφρικής ανεπάρκειας και ακράτεια από υπερπλήρωση. Τα αίτια της επίσχεσης ούρων μπορεί να είναι η διόγκωση του προστάτη που προκαλεί απόφραξη της κύστης ή υπολειτουργική κύστη όπως στο σακχαρώδη διαβήτη και στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Για την αντιμετώπιση της επίσχεσης ούρων, τοποθετείται ουροκαθετήρας για να κενωθεί η κύστη.

Επιτακτική ούρηση είναι το φαινόμενο στο οποίο παρατηρείται έντονη και αιφνίδια επιθυμία για ούρηση την οποία ο ασθενής φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να αναστείλει. Μπορεί να οφείλεται σε υπερπλασία του προστάτη, σε ουρολοιμώξεις, σε λίθο της ουροδόχου κύστης ή σε υπερλειτουργικότητα του εξωστήρα μυ της κύστης.

H επίκτητη κάμψη του πέους ή νόσος του Peyronie οφείλεται σε φλεγμονώδη αντίδραση η οποία δημιουργεί ινώδη πλάκα και η οποία προκαλεί την κάμψη του πέους. Διακρίνεται σε μία οξεία φάση, κατά την οποία ο ασθενής αισθάνεται πόνο και μία χρόνια φάση στην οποία η πλάκα έχει σταθεροποιηθεί. Εάν η γωνία της κάμψης είναι μικρή και δεν δημιουργεί λειτουργικά προβλήματα μπορεί να μη χρειαστεί καμία θεραπεία. Σε πιο περίπλοκες και σοβαρές περιπτώσεις, ο ουρολόγος θα δώσει τη λύση με την κατάλληλη χειρουργική τεχνική.

Ο κολικός νεφρού (πιο ορθά: κολικός ουρητήρα) είναι ένας κολικοειδής πόνος που εντοπίζεται στην οσφυϊκή χώρα κάτω από τη δωδέκατη πλευρά, δεξιά ή αριστερά ανάλογα με την εντόπιση του προβλήματος. Δημιουργείται από οξεία απόφραξη του ουρητήρα ή του πυελοκαλυκικού συστήματος. Αυτό μπορεί να προκληθεί από μία πέτρα, κάποιο πήγμα αίματος ή κάποιον όγκο που πιέζει τον ουρητήρα.

Πολλοί άνδρες τυχαίνει να ψηλαφίσουν κάποια μάζα στο όσχεο που παλαιότερα δεν υπήρχε. Συνήθως πρόκειται για απλές κύστες του όρχι ή της επιδιδυμίδας οι οποίες είναι σχετικά αθώες. Άλλες φορές πρόκειται για μία σταδιακή διόγκωση όπως συμβαίνει στην κιρσοκήλη ή στην υδροκήλη. Παρόλα αυτά καμία διόγκωση του οσχέου δεν θα πρέπει να αμελείται γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καρκίνος του όρχι είναι η πιο συχνή κακοήθεια στους νεαρούς άνδρες. Ο ουρολόγος θα σας εξετάσει, θα σας καθησυχάσει για την αιτία των συμπτωμάτων και θα σας εξηγήσει αναλυτικά όποια απορία έχετε.

Νυκτουρία ονομάζεται το φαινόμενο στο οποίο ο ασθενής διακόπτει τον ύπνο του κατά τη διάρκεια της νύχτας για να ουρήσει. Όταν αυτό συμβαίνει πάνω από 2 φορές είναι συνήθως πολύ ενοχλητικό για την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Συχνά συνοδεύεται από συχνουρία με την οποία έχει κοινά αίτια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οφείλεται σε αυξημένη παραγωγή ούρων κατά τη διάρκεια της νύχτας και τότε ονομάζεται νυχτερινή πολυουρία.

Η επώδυνη ούρηση ονομάζεται δυσουρία και οφείλεται συνήθως σε κάποιο εμπόδιο στη ροή των ούρων (π.χ. υπερπλασία προστάτη, στένωμα ουρήθρας) ή σε λοίμωξη και φλεγμονή. Συνήθως υπάρχει αίσθημα καύσου που μπορεί να αντανακλά στην ουρήθρα. Όταν η δυσουρία αφορά στην αρχή της ούρησης, οφείλεται συνήθως σε παθολογία της ουρήθρας, ενώ όταν η ούρηση αφορά στο σύνολό της μικρούς όγκους ούρων ονομάζεται στραγκουρία.

Πριαπισμός ονομάζεται η παρατεταμένη στύση που διαρκεί τουλάχιστον 4 ώρες και δεν συνοδεύεται από σεξουαλική επιθυμία. Στην κατάσταση αυτή παρατηρείται συμμετοχή των σηραγγωδών σωμάτων, αλλά όχι και της βαλάνου η οποία δεν βρίσκεται σε στύση. Διακρίνονται δύο τύποι πριαπισμού ο ισχαιμικός (ή χαμηλής ροής ή φλεβικός) και ο μη ισχαιμικός (ή υψηλής ροής ή αρτηριακός). Ο πριαπισμός είναι μία κατάσταση η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος μόνιμης βλάβης στα σηραγγώδη σώματα. Η αντιμετώπιση του πριαπισμού περιλαμβάνει την αναρρόφηση αίματος, τις ενδοπεϊκές εγχύσεις φαρμάκων και τέλος τη χειρουργική αντιμετώπιση.